Beztroski, przyjemny, słoneczny – „Dwa Młode Wina” Vlad’a Lanné’go.

Film jest kontynuacją „Młodego wina” sprzed dwóch lat i – choć raczej nieczęsto się to zdarza w przypadku tzw. sequeli – druga część podoba mi się chyba nawet bardziej, niż pierwszy obraz. Znowu jesteśmy na Morawach, które na ekranie jawią się jako idylla winem i miodem płynąca. Mamy hrabalowskich staruszków, popijających niespiesznie białe wino i obserwujących to, co dzieje się dookoła. Mamy młodych bohaterów – nieco ciamajdowatych, ale mających w życiu pasje (choćby do pakowania się w kłopoty), jeżdżących starym citroenem, delektujących się winami i umiejących cieszyć się drobnymi przyjemnościami (np. dżdżownicami użyźniającymi glebę pod krzakami winorośli). Jest porzucona ukochana, ojciec-mafioso, wścibscy sąsiedzi, jest widmo dziadka nieboszczyka, serwujące życiowe mądrości („Lepiej spieprzyć coś samemu, niż przez kogoś”), są momenty smutne i śmieszne, czasem wręcz slapstickowe i oczywiście happy end. Ale wszystkie smaki i aromaty wyważono na tyle zgrabnie i umiejętnie, że ani razu się nie nudzi, nie męczy. Jak napisałam, film jest lekki, beztroski, słoneczny – jak białe winko pite w słoneczny dzień. Problem z rozpoczęciem dnia takim filmem jest tylko taki, że zamiast pracować od razu chce się ruszyć na Morawy.
Film wejdzie na ekrany naszych kin pod koniec kwietnia. Polecam gorąco