– Idziecie na obiad do domu?
– Nie wiem, jesteśmy na mieście.
– To idźcie do DOMu.
I poszliśmy.

DOM ulokował się w przedwojennej żoliborskiej willi, w której kiedyś znajdowało się przedszkole. Po drodze, od słowa do słowa, okazuje się, że DOM stworzyły nasze niezależne znajome – Magdalena, koleżanka „od zawsze”, a właściwie od podstawówki oraz Beata, poznana nad skrzynką pierwszych szparagów od Majlertów. Ale – tu oświadczenie – nie wpłynęło to na nasze wrażenia z pobytu 😉  Trafić tu za pierwszym razem może nie być łatwo. Nie ma szyldu, tabliczka z numerem kryje się przed wzrokiem przechodniów, a kilkudziesięcioletnie drzewa przesłaniają ganek oraz drzwi. Otwarte.

Od przedsionka słychać szmery dobiegające z sali jadalnej. Choć to pierwszy weekend oficjalnej działalności, a pora jest bardziej podwieczorkowa niż obiadowa, wszystkie stoliki są zajęte. Tu trzeba dodać – wiele ich nie ma. Kilka małych pod ścianą, wzdłuż ławy obitej szarą tkaniną oraz przy drzwiach balkonowych wychodzących na taras i ogród (na wiosnę powstanie tutaj ogród na najpotrzebniejsze warzywa i zioła) przy barze. W wykuszu, przy dużym oknie, ustawiono duży stół – przy pierwszej wizycie widzimy przy nic dwóch gentlemenów przy doppio, a kiedy indziej – kilkoro dorosłych z niepoliczalną gromadą dzieci, którzy od śniadania płynnie przeszli do obiadu.

Przeciwległy koniec pomieszczenia wieńczy duże okno do kuchni, przez które – niczym w dziecięcym teatrzyku – widać sylwetki gotującej w DOMu pary (pary też w kontekście prywatnym;-), Weroniki Nogańska oraz Mateusza Karkoszki. Weronika, jak wychodzi w późniejszej rozmowie, pracowała w Na Lato, Mateusz – tamże, a także w Tamce 43 oraz w Harveście.
Przy pierwszej wizycie, po obfitym i bardzo przedłużonym śniadaniu w Pewnego Razu Cafe, starcza miejsca jedynie na tartę czekoladową z karmelem. Mimo, że pojawia się tu i ówdzie w Warszawie, to chyba pierwszy raz naprawdę mi smakuje – począwszy od kruchego ale nie twardego ciasta, przez warstwę robionego przez Weronikę karmelu, po głęboki, ale nie ciężki ganache z ciemnej czekolady, ozdobiony kryształkami soli Maldon.
Przy kolejnym powrocie do DOMu jemy wreszcie domowy obiad: pada na łososia na lekko miętowym puree z groszku oraz ravioli z kozim serem – w cieniutkim, miękkim cieście, podane najprościej i najlepiej – z masłem, chrupiącymi listkami szałwii i piniolami. Na deser znów tarta, bo jakże inaczej. Kolejna wizyta to przegrzebki z puree z kalafiora i brukselką i risotto z dynią, chrupiącym jabłkiem i dyniowym olejem oraz policzki wołowe po burgundzku z szalotkami i solidną dawką tymianku. Innym razem, na śniadanie: z ricottą (więcej ricotty, proszę) oraz jajka po benedyktyńsku na robionych na miejscu angielskich muffinach (nie mylić ich ze słodkimi, wyrośniętymi babeczkami). A na koniec tarta, oczywiście.

Dania bronią się prostotą oraz rzetelnością przygotowania. Puree z kalafiora jest świetnie zbalansowane, nie za słodkie, nie za mdłe, doprawione akurat na tyle, by dobrze komponować się z równie delikatnymi delikatnymi przegrzebkami. Policzki są kruche, łosoś – nie zmęczony zbyt długim kontaktem z patelnią, risotto kremowe, z ziarenkami delikatnie al dente. Moją słabością jest restauracyjne pieczywo, a tutaj – zarówno brioche, jak i opita oliwą, wilgotna foccacia nie budzą żadnych zastrzeżeń, a jedynie pobożne marzenie, by w większej ilości restauracji pojawiało się dobre, nieprzemysłowe pieczywo.
W tygodniu, póki co, DOM wydaje lunche, codziennie inne (ostatnio bywały np. zupa z kalafiora z jajkiem w koszulce, kura zagrodowa na puree z marchewki z palonym masłem, arrabiata z domowym makaronem, a dzisiaj fish-cake z sosem tatarskim). W weekend do domu można na śniadania (od 10) i zostać już do kolacji (ok. 18; w przyszłości dłużej). Win na razie nie ma, ale będą – podobnie jak nalewane z kija cydr, piwa z lokalnych browarów, a być może też kwas chlebowy.
Do DOMu chce się wracać. Bo jest domowo, ale z restauracyjnym sznytem wyczuwalnym w daniach. Dania są ciekawe, ale jednocześnie nieprzekombinowane, oparte na dobrych i z wyczuciem i dbałością potraktowanych składnikach. Cieszę się, że wreszcie jest gdzie fajnie zjeść na Żoliborzu, i to w dodatku ulicę obok. Widzimy się w DOMu?

DOM
ul. Mierosławskiego 12

Warszawa