Stało się: Knajpa Roku 2014 wybrana. Decyzją jury, w którym miałam okazje zasiadać, tytuł Knajpy Roku trafił więcej Kafe Zielony Niedźwiedź. Nagroda Publiczności trafiła w ręce autentycznego młodzika w stawce – działającego zaledwie od kilku miesięcy L’enfant Terrible.

Gdy wystartowała tegoroczna edycja konkursu, pytano mnie, jak będę oceniać nominowane knajpy. Dwie Trzecie, Naam Thai, L’enfant Terrible, Kafe Zielony Niedźwiedź oraz … (jedna z restauracji wycofała się z konkursu) – każda zupełnie inna, z innego rodzaju kuchnią, kierowana do innej grupy odbiorców i dobra na inną okazję. Przyjęłam zasadę, że na kołku odwieszam swoje gusta i preferencje smakowe, a uwagę będę zwracać na to, co można poddać w miarę obiektywnej ocenie: serwis oraz techniczny poziom przygotowania potrawy. Uzbrojona w notatki ruszyłam na obrady jury, w którym miałam okazję zasiadać razem z Kasią Nosowską, Sewerynem Blumsztajnem, Maciejem Stuhrem oraz przewodniczącym mu Maćkiem Nowakiem. Wybór nie był łatwy, ale – jak przyznał Maciek Nowak – ostateczna decyzja została podjęta praktycznie jednomyślnie: Kafe Zielony Niedźwiedź.

Od początku działalności (a restauracja działa od ok. roku), Zielony Niedźwiedź stawiał na wysokiej jakości produkty; głównie z Polski, choć czasem mało znane, spotykane lub trudne do zdobycia. Dojrzewająca wołowina, wieprzowina ze świni złotnickiej, dziczyzna, sery zagrodowe, rokitnik, ryby słodkowodne. Do tego ciekawe wina (w szczególności selekcja z Węgier) oraz od pewnego czasu ryby z Portugalii. Podane po prostu, bez nadmiaru formy ponad treścią. Od jakiegoś czasu za sterami kuchni stoi znany z „Top Chefa” Sebastian Olma. I zaryzykuję stwierdzenie, że to bardzo dobre zrządzenie losu (a przynajmniej w tym momencie tak to wygląda) oraz właściwa osoba na właściwym miejscu. Olma szanuje produkt, któremu szacunek się należy, dba o niego i potrafi go nie tylko dobrze przyrządzić, ale i zaprezentować, dalej utrzymując powściągliwy, ascetyczny i nieprzekombinowany ton aranżacji. I chyba zwyczajnie cieszy się z tego, że może z takimi produktami pracować. W Niedźwiedziu widać nieustanną pracę i chęć usuwania niedociągnięć. I za taką postawę też należy się uznanie.

Nagrodę Publiczności tegorocznej edycji konkursu na Knajpę Roku zdobył L’enfant Terrible – młode (i prawdziwie niepokorne;-) dziecko warszawskiej sceny gastronomicznej. Choć nie przepadam za tym określeniem, bo niewiele za nim stoi, to kuchnię Michała Brysia najlepiej chyba opisać jako kuchnię autorską i wyróżniającą się na tle innych. Szlachetne składniki, ciekawe połączenia i bardzo charakterystyczne, niepokorne aranżacje talerzy (vide przegrzebki z atramentem czy „wół i dym”). Bryś przyznaje, że wyprawia na talerzu to, co che i co lubi (a lubi na przykład słodkości, wiec często w wytrawnych daniach pojawiają się ciastka lody czy czekoladki). L’Enfant Terrible to odważny projekt polaryzujący opinie. Biorąc pod uwagę, że miejsce działa dopiero cztery miesiące, a już narobiła sporo zamieszania, czekam na więcej (zwłaszcza, gdy wie sie o niektórych pomysłach i planach Brysia).
Po ogłoszeniu wyników Maciej Nowak poprosił mnie o komentarz. Powtórzę go tutaj. Po pierwsze: cieszą mnie tegoroczne nominacje: każda inna, każda ciekawa, w zupełnie innym stylu. Oraz – dotycząca miejsca, w którym praktycznie zawsze są goście. Cieszy mnie, że powstają nowe, niebanalne , a nawet odważne lokale, nie tylko z „codziennej” półki, ale plasujące się nieco wyżej lub kwalifikujące jako restauracje fine dining. e szefowie i szefowe kuchni przestają być anonimowymi postaciami, ale wychodzą na scenę, by odebrać nagrody – bo to oni się sercem restauracji. Z drugiej strony to, ze ci szefowie i szefowe kuchni pamiętają, że restauracja to nie wyłącznie oni, ale cały zespół – od osoby, która przyjmuje rezerwację po tę, która obiera marchewki. I na koniec to – że coraz bardziej lubimy chodzić jeść na miasto i odkrywać nowe smaki.Tym bardziej czekam na to, co będzie działo się przy okazji konkursu za roku.