– To była spontaniczna decyzja. Po prostu pewnego dnia postanowiłyśmy robić pączki – mówi mi z uśmiechem Kamila, gdy zadaję oklepane pytanie „od czego to wszystko się zaczęło”.

Rozmawiamy w zaprzyjaźnionej kuchni na warszawskiej Woli. Blat dużego stołu upstrzony jest naczynkami, miseczkami i spodkami z kolorowymi lukrami, suszonymi wiśniami, orzechami, wiórkami kokosowymi, kawałkami czekolady, precelkami. W nakrytej ściereczką misce niespiesznie i bezgłośnie dorasta porcja drożdżowego ciasta, delikatnie wybrzuszając lnianą narzutkę. Wszystko pod czujnym okiem Mony Lisy i jej dwuznacznego uśmiechu.

– Tak naprawdę przed pomysłem robienia pączków padł inny, równie spontaniczny, o wyjeździe do Nowego Jorku. Byłyśmy obie po licencjatach i stwierdziłyśmy, że jeśli nie teraz, to kiedy – mówi Kamila. Wyjechały do Wielkiego Jabłka, zamieszkały na Brooklynie. Pracowały jako opiekunki do dzieci, sprzątały kilka domów. A zarobione pieniądze dosłownie – przejadały, odkrywając knajpy i knajpeczki bary, piekarnie, uliczne stoiska. W tym z donatami. – Tak naprawdę, podczas pobytu w Nowy Jorku szczególnie za nimi nie przepadałyśmy. Ale po powrocie do Polski zaczęło nam brakować tych słodkich poranków z kawą przelewową i dobrym donatem – opowiada Patrycja.

I tak jak wcześniej podjęły nagłą decyzję o wyjeździe za Atlantyk, tak tym razem postanowiły smażyć pączki. – Podczas pobytu w USA zaobserwowałyśmy, jak wielkim zainteresowaniem i dobrym przyjęciem cieszą się rzeczy wykonane ręcznie, tradycyjnymi metodami i z dobrych składników. Ponieważ to podejście jest nam bliskie, nie było mowy, aby zabrać się za robienie donatów inaczej. Byłyśmy pewne, że takie rzemieślnicze pączki to jest to, że byłyby hitem także w Polsce. Ale, szczerze, gdy opowiedziałyśmy o naszym pomyśle znajomym, to nie widzieli w nim nic specjalnego – w końcu tu, w Polsce, w wielu cukierniach pączki są robione ręcznie. Jednak postanowiłyśmy zaryzykować – wspomina Kamila.

Zaczęły do opracowania przepisu. Wcześniej nie były zagorzałymi “piekarkami”, więc zaczynały praktycznie od zera. Z pomocą przyszły przepisy na blogach, w książkach, magazynach. Uparły się, by donaty były na maśle, a nie – jak w przypadku wielu amerykańskich receptur – na margarynie, co pociągało kolejne modyfikacje. Ostatecznie wypracowały własny patent, będący wypadkową amerykańskich i francuskich instrukcji. Jego cyzelowanie zajęło pół roku. Tak narodziło się MOD Donuts (https://www.facebook.com/MODdonuts/).
Przygotowanie pączków, mimo pomocy maszyny, w której wyrasta ciasto, zabiera kilka godzin. Samoistnie doszło do podziału obowiązków – Kamila czuwa nad przygotowaniem ciasta, Patrycja – nad smażeniem. Wycięte z ciasta, wyrośnięte krążki jeden po drugim trafiają na złocisty olej, powoli pęcznieją i nabierają rumianej skórki. Dekorują już wspólnie. Tu znów nie idą na skróty – do przygotowania pomad i lukrów używają naturalnych składników. Intensywny róż to zasługa kwiatów hibiskusa, smak wanilii czy cytryny – ziarenka wyjęte z długiego strąka lub otarta skórka owoców. Same robią masło orzechowe, karmel. Kupują “dekoracje” – cukrowe posypki, mini-precelki czy Fruit Loops – znane z USA chrupki do mleka, którymi zdobią swojego śniadaniowego donata z mlecznej polewie. Na święta były donaty z marcepanem, były donaty z lukrem o smaku japońskiej matchy. Mimo tych wszystkich kolorów i lukrów, mimo aury węglowodanowej beztroski, to donaty dorosłe. Donaty na serio. Przemyślane i robione z uwagą

Ulubione smaki? Dla Kamili zdecydowanie mleko z lawendą, czyli donat omaszczony białym lukrem aromatyzowanym pachnącymi kwiatami i oprószony fioletowymi płatkami. Dla Patrycji – aktualnie, bo tytuł faworyta jest przechodni – masło orzechowe.

Na razie realizują zamówienia specjalne, raz w tygodniu dostarczają pączki do jednej z warszawskich kawiarni. Planują jednak własne miejsce, z otwartą na widok gości pracownią. By mogli od początku do końca obserwować proces powstawania pączków.